Eksploratorzy

Dzwonki, których dźwięk rozlegał się w momencie czyjejś śmierci, zyskały miano dzwonków za konających.

Kiedy ktoś bardzo długo zmagał się z przejściem do krainy wiecznej, wzywano św. Dyzmę, patrona konających, który według Pisma Świętego wisiał na krzyżu po prawej stronie Jezusa.(2) Oprócz modlitw do Świętego, posyłano także do kościoła z prośbą, by bracia zakonni zadzwonili w dzwonek za konających. Na głos dzwonka przechodnie odmawiali Anioł Pański, prosząc o szybszą śmierć dla umierającego. Mieszkańcy Krakowa wierzyli, że kiedy dźwięk dzwonka ustawał, umierający kończył swoje męczarnie, a jego dusza była już sądzona przez Boga

Dzwonienie, które miało ułatwić śmierć konającym, było już praktykowane w Norymberdze w XV w. Stamtąd też zwyczaj przeniósł się na ziemie polskie. W Krakowie dzwonki za konających można było usłyszeć jeszcze w czasie dwudziestolecia międzywojennego.(2) Dzwonki zakończone sznurem lub rzemieniem umieszczano w przystępnym miejscu, umożliwiając tym samym zadzwonienie nawet przechodniom.